Een Diggiegevoel van achter het computerscherm
2020 was een jaar waarin er heel wat in het water viel. Een mager Diggiejaar zouden sommigen zeggen. Gelukkig was er de zomer verzuchten anderen waar er ‘coronaproof’ wat af is gespeeld. Ook de (hoofd)animatorcursussen konden doorgaan, zij het in een iets aangepast format.
In maart verplaatste voor heel wat mensen een groot deel van ons werk- en sociaal leven naar de online wereld. Online Diggievergaderingen werden de gewoonste zaak van de wereld.
Maar we moeten eerlijk zijn, tegen september waren we dat allemaal kotsbeu. Dus je zou het niet verwachten maar dit najaar kon ik toch van enkele heerlijke Diggiemomenten proeven én dat dan nog online. Dit jaar gingen woonweek en vormingsdag aansluitend door, woonweek was op voorhand al getransformeerd naar een online activiteitenweek, vormingsdag moest zich last minute omtoveren in een online dag. Waarom was het zo heerlijk?
Omdat ik gezichten zag van Diggieanen die ik lang niet zag en toch gekozen hadden van de partij te zijn. Omdat ik op bepaalde momenten het enthousiasme voelde zoemen tot in mijn kleine teen. Omdat de inzendingen voor de dagelijkse ‘fotowedstrijd’ op zijn zachtst gezegd briljant waren en voor de zoveelste keer illustreerden wat een talent en creativiteit de Diggievrijwilligers toch bezitten. Omdat er een inkleding was en ik een tripstick wandeling rond mijn eigen huis en tuin deed in de regen (cfr. in de gloria). Omdat onze EVS-vrijwilligster, die maar niet naar België mag komen, er toch zo een beetje bij was; omdat onze vrijwilligers verbazingwekkend goed en creatief vorming kunnen geven, zelfs al deden ze nog geen instructeurscursus.
Het was één van de weinige momenten in het jaar waar ik opgeladen was toen ik mijn computer uitzette en kriebels had om verder te doen. Wat hebben we die nodig, die kriebels, die goesting om ons erin te smijten. Wanneer ik op Diggie kom, dan komen die automatisch; en in Coronatimes soms heel soms dus ook via het computerscherm.
In maart verplaatste voor heel wat mensen een groot deel van ons werk- en sociaal leven naar de online wereld. Online Diggievergaderingen werden de gewoonste zaak van de wereld.
Maar we moeten eerlijk zijn, tegen september waren we dat allemaal kotsbeu. Dus je zou het niet verwachten maar dit najaar kon ik toch van enkele heerlijke Diggiemomenten proeven én dat dan nog online. Dit jaar gingen woonweek en vormingsdag aansluitend door, woonweek was op voorhand al getransformeerd naar een online activiteitenweek, vormingsdag moest zich last minute omtoveren in een online dag. Waarom was het zo heerlijk?
Omdat ik gezichten zag van Diggieanen die ik lang niet zag en toch gekozen hadden van de partij te zijn. Omdat ik op bepaalde momenten het enthousiasme voelde zoemen tot in mijn kleine teen. Omdat de inzendingen voor de dagelijkse ‘fotowedstrijd’ op zijn zachtst gezegd briljant waren en voor de zoveelste keer illustreerden wat een talent en creativiteit de Diggievrijwilligers toch bezitten. Omdat er een inkleding was en ik een tripstick wandeling rond mijn eigen huis en tuin deed in de regen (cfr. in de gloria). Omdat onze EVS-vrijwilligster, die maar niet naar België mag komen, er toch zo een beetje bij was; omdat onze vrijwilligers verbazingwekkend goed en creatief vorming kunnen geven, zelfs al deden ze nog geen instructeurscursus.
Het was één van de weinige momenten in het jaar waar ik opgeladen was toen ik mijn computer uitzette en kriebels had om verder te doen. Wat hebben we die nodig, die kriebels, die goesting om ons erin te smijten. Wanneer ik op Diggie kom, dan komen die automatisch; en in Coronatimes soms heel soms dus ook via het computerscherm.