Ergens onderweg
jIk ben alweer de laatste vandaag. Meestal check ik nog even mijn mail of doe nog een afwaske voor ik vertrek. Het begint al te schemeren, het winteruur is dit weekend ingegaan.
Met een goed humeur, gezond moe en vrolijk neem ik mijn elektrische fiets. In Opbrakel is dat wel handig met al die 'bergen’ en zet hem op straat. Ik moet immers nog de deur aan de straatkant dicht doen. Telkens maak ik het opnieuw mee: de zware deur valt met een harde klap dicht alvorens ik hem kan tegenhouden...
Ik fiets nog even richting Brakelcity, naar het ronde-punt-met-al-die-fietsen. Niet omdat ik dat zo geslaagd vind, maar omdat ik nog een pizza wil afhalen in 'Istanbul', de zaak naast pizza Luna. De ogen van de man lachen me vriendelijk toe, zijn mond zit achter het mondkapje.. Ik mag niet blijven zitten, alles is sinds kort terug op slot.
Ik fiets het ’mijnwerkerspad’, de oude spoorwegberm, op en stop aan een bankje. Gelukkig mag ik hier wel nog zitten… Het smaakt me. Intussen is het nog meer aan het schemeren. Ik zet mijn tocht verder, sla dan rechts af in ‘Ten bergen’ en dan linksaf op een aarden dreef, ‘Fransbeke’. Hier heb ik een mooi (over)zicht!
Links ‘Bois de la Louvière, daar waar Suzy (wekelijkse vrijwilliger) voor het bos woont en Jonathan (team) er na. Mark (moestuinkabouter) woont vlak bij die dreef in zijn ger (yurt) en ik woon een beetje verder aan de rand van Brakelbos in het wit ‘sprookjeshuisje’. Dat is toch wat ik voorbijgangers soms hoor zeggen over mijn huis. Voor ons allen, de ideale woon-werkafstand. Enfin,
Ik rijd in die dreef, hier en daar een modderplas. Ik ben goed op dreef! ’t Is te zeggen, nu nog. Want hier komt een spannend stuk: een smal strookje met links een diepe geul (gracht) en rechts een diepe plas. Normaal stap ik hier ALTIJD af, voor het zekerste, je weet maar nooit wat een fiets doet hé.. Ik voel me zo vrolijk, en daardoor ook zelfzeker. En trouwens Sarah (een vriendin van me) stapt nooit af en het lukt haar.
Ik beslis plots om eens niet af te stappen, Ik kom dichterbij... Een fractie van een seconde later, ik heb het niet eens gemerkt, lig ik in de gracht met boven op mij mijn elektrische fiets. Ik moest lachen om mijn valpartij en om Mark die me vandaag zei dat hij eens in de gracht is terecht gekomen. Ik vroeg: “Met je elektrische fiets, hoe kan dat gebeuren?!” Hij antwoordde dat het met de auto was omdat hij de neiging heeft te dromen achter het stuur.
Opnieuw moest ik lachen, terwijl ik nog onder mijn fiets lig. Gelukkig is de gracht droog, maar toch wel diep. Met veel moeite probeer ik van onder mijn fiets te geraken, niet zo makkelijk als je slap bent van het lachen…en waarom wegen die elektrische fietsen toch zo zwaar?
Ik ben er eindelijk uit, nu nog mijn fiets. Het gras is weerbarstig en het is pikdonker. Na veel trekken en sleuren, ligt de fiets uitgeput naast mij. We glimlachen eens naar elkaar. “We zullen onze tocht op de dreef te voet verderzetten zeker, fiets”, knipoog ik.
Mark zou het zo samenvatten: Mercurius, Pluto en Jupiter staan conjunct tot midden november.
Met een goed humeur, gezond moe en vrolijk neem ik mijn elektrische fiets. In Opbrakel is dat wel handig met al die 'bergen’ en zet hem op straat. Ik moet immers nog de deur aan de straatkant dicht doen. Telkens maak ik het opnieuw mee: de zware deur valt met een harde klap dicht alvorens ik hem kan tegenhouden...
Ik fiets nog even richting Brakelcity, naar het ronde-punt-met-al-die-fietsen. Niet omdat ik dat zo geslaagd vind, maar omdat ik nog een pizza wil afhalen in 'Istanbul', de zaak naast pizza Luna. De ogen van de man lachen me vriendelijk toe, zijn mond zit achter het mondkapje.. Ik mag niet blijven zitten, alles is sinds kort terug op slot.
Ik fiets het ’mijnwerkerspad’, de oude spoorwegberm, op en stop aan een bankje. Gelukkig mag ik hier wel nog zitten… Het smaakt me. Intussen is het nog meer aan het schemeren. Ik zet mijn tocht verder, sla dan rechts af in ‘Ten bergen’ en dan linksaf op een aarden dreef, ‘Fransbeke’. Hier heb ik een mooi (over)zicht!
Links ‘Bois de la Louvière, daar waar Suzy (wekelijkse vrijwilliger) voor het bos woont en Jonathan (team) er na. Mark (moestuinkabouter) woont vlak bij die dreef in zijn ger (yurt) en ik woon een beetje verder aan de rand van Brakelbos in het wit ‘sprookjeshuisje’. Dat is toch wat ik voorbijgangers soms hoor zeggen over mijn huis. Voor ons allen, de ideale woon-werkafstand. Enfin,
Ik rijd in die dreef, hier en daar een modderplas. Ik ben goed op dreef! ’t Is te zeggen, nu nog. Want hier komt een spannend stuk: een smal strookje met links een diepe geul (gracht) en rechts een diepe plas. Normaal stap ik hier ALTIJD af, voor het zekerste, je weet maar nooit wat een fiets doet hé.. Ik voel me zo vrolijk, en daardoor ook zelfzeker. En trouwens Sarah (een vriendin van me) stapt nooit af en het lukt haar.
Ik beslis plots om eens niet af te stappen, Ik kom dichterbij... Een fractie van een seconde later, ik heb het niet eens gemerkt, lig ik in de gracht met boven op mij mijn elektrische fiets. Ik moest lachen om mijn valpartij en om Mark die me vandaag zei dat hij eens in de gracht is terecht gekomen. Ik vroeg: “Met je elektrische fiets, hoe kan dat gebeuren?!” Hij antwoordde dat het met de auto was omdat hij de neiging heeft te dromen achter het stuur.
Opnieuw moest ik lachen, terwijl ik nog onder mijn fiets lig. Gelukkig is de gracht droog, maar toch wel diep. Met veel moeite probeer ik van onder mijn fiets te geraken, niet zo makkelijk als je slap bent van het lachen…en waarom wegen die elektrische fietsen toch zo zwaar?
Ik ben er eindelijk uit, nu nog mijn fiets. Het gras is weerbarstig en het is pikdonker. Na veel trekken en sleuren, ligt de fiets uitgeput naast mij. We glimlachen eens naar elkaar. “We zullen onze tocht op de dreef te voet verderzetten zeker, fiets”, knipoog ik.
Mark zou het zo samenvatten: Mercurius, Pluto en Jupiter staan conjunct tot midden november.