In Memoriam
Ook op Diggie leven onze dieren helaas niet voor altijd. Op deze pagina vind je enkele tekstje die vertellen over overleden Diggiedieren. Heb je zelf een tekstje dat je met ons wilt delen? Stuur het op naar promo@diggie.be
"Lucy in the sky with diamonds"
Een ezel stootte zich nooit twee keer aan dezelfde steen
En huppelde door de weide als geeneen
Diezelfde ezel at heel graag winterpeen
Maar oh, wat vreselijk nu ging ze heen.
Hopelijk huppelt ze daar op de eeuwige jachtvelden
zoals ze eerder op Diggie deed
Ze was een kampioen, dat hoef ik niet te vermelden.
en we gaan haar missen, dat je dat maar weet.
Een versje opgedragen aan ons jongste ezel Lucy,
Door Sara Pillen
"Guust, voor altijd geit" - Bart Veys
Als iemand sterft, dan zijt ge verdrietig, ge snapt het niet, ge zijt boos op jan en alleman, op de wereld. De treurnis neemt het over, zelfs de meest goedlachsen onder ons pinken dan een traan weg.
Ook dieren ontsnappen niet aan Pietje de Dood, hoe sterk en taai ze ook mogen zijn. Kijk naar Onze Guust, jaren de rots in de Diggiebranding, de geit die menig andere geit heeft overleefd en waarvan werd gefluisterd dat hij het eeuwige geitenleven had. Ook hij, hij die die sterker leek dan menig ezel samen, hij die hordes joelende en krijsende kinderen onverdroten en zonder omkijken het hoofd heeft geboden, ook hij heeft vorige week het tijdelijke voor het eeuwige geruild en is via enkele reis, zonder overstappen, zonder boe of ba of kans op wederwoord naar de geitenhemel gestuurd.
Onze Guust keek vol verwondering en opwinding naar het leven, blij en enthousiast met elke zonnestraal of regendruppel die op zijn beminnelijke kop viel, telkens in de volle overtuiging om van elke dag de mooiste te maken, om het leven te plukken zoals het geplukt hoort te worden, om Carpe Diem niet enkel te laten verworden tot een spreuk die stof staat te vergaren op menig schouw en vensterbank in binnen-en buitenland, maar om van deze vaak geciteerde maar weinig tot de praktijk gebrachte leuze zijn standaard levenshouding te maken. Hij was een baken, een licht, een vuurtoren op onze heerlijk licht golvende weide. Met Onze Guust liept ge niet verloren. En deed ge dat wel, dan dat was niet erg, want Guust was bij u, ge waart veilig.
Guust snapte het, hoe het in elkaar zit, dat leven waar we we met z’n allen onze weg in zoeken. Het zijn de kleine dingen die het hem doen, die er 's morgens voor zorgen dat we met verse moed uit ons bed of uit onze stal stappen. De vriendschap, de liefde, de geborgenheid, Guust wist dat ge dat op Diggie kon vinden. Daarom liep hij nooit weg, ook al stond de poort open, ook al lag de wereld aan zijn voeten, nee, hij wist waar hij moest zijn: op de kinderboerderij, want daar was hij welkom, daar voelde hij zich thuis. Guust kon niet spreken, maar als hij het toch had gekund, hadden we met z’n allen aandachtig geluisterd, en had hij het waarschijnlijk duidelijk en simpel gehouden, in de trant van: “Zorg voor elkaar, geniet van het leven, het is voorbij voor ge het weet”.
Door Bart Veys
Ook dieren ontsnappen niet aan Pietje de Dood, hoe sterk en taai ze ook mogen zijn. Kijk naar Onze Guust, jaren de rots in de Diggiebranding, de geit die menig andere geit heeft overleefd en waarvan werd gefluisterd dat hij het eeuwige geitenleven had. Ook hij, hij die die sterker leek dan menig ezel samen, hij die hordes joelende en krijsende kinderen onverdroten en zonder omkijken het hoofd heeft geboden, ook hij heeft vorige week het tijdelijke voor het eeuwige geruild en is via enkele reis, zonder overstappen, zonder boe of ba of kans op wederwoord naar de geitenhemel gestuurd.
Onze Guust keek vol verwondering en opwinding naar het leven, blij en enthousiast met elke zonnestraal of regendruppel die op zijn beminnelijke kop viel, telkens in de volle overtuiging om van elke dag de mooiste te maken, om het leven te plukken zoals het geplukt hoort te worden, om Carpe Diem niet enkel te laten verworden tot een spreuk die stof staat te vergaren op menig schouw en vensterbank in binnen-en buitenland, maar om van deze vaak geciteerde maar weinig tot de praktijk gebrachte leuze zijn standaard levenshouding te maken. Hij was een baken, een licht, een vuurtoren op onze heerlijk licht golvende weide. Met Onze Guust liept ge niet verloren. En deed ge dat wel, dan dat was niet erg, want Guust was bij u, ge waart veilig.
Guust snapte het, hoe het in elkaar zit, dat leven waar we we met z’n allen onze weg in zoeken. Het zijn de kleine dingen die het hem doen, die er 's morgens voor zorgen dat we met verse moed uit ons bed of uit onze stal stappen. De vriendschap, de liefde, de geborgenheid, Guust wist dat ge dat op Diggie kon vinden. Daarom liep hij nooit weg, ook al stond de poort open, ook al lag de wereld aan zijn voeten, nee, hij wist waar hij moest zijn: op de kinderboerderij, want daar was hij welkom, daar voelde hij zich thuis. Guust kon niet spreken, maar als hij het toch had gekund, hadden we met z’n allen aandachtig geluisterd, en had hij het waarschijnlijk duidelijk en simpel gehouden, in de trant van: “Zorg voor elkaar, geniet van het leven, het is voorbij voor ge het weet”.
Door Bart Veys
"Guust" - Door Marieke Croonenberghs
- De G van goede vriend en de grote liefde die hij heeft verdiend
- De U van uitslapen, en de rest van de dag voortdurend gapen
- Nog een U van alle uren plezier op de wei, met al zijn geitenvriendjes en geitenvriendinnetjes erbij.
- Maar ook een S van sluw en stoer want voor witte emmertjes lag hij altijd op de loer.
- Uiteindelijk de T van ten slotte. Geniet van de geitenrijstpap met gouden lepeltjes.
Guust, het ga je goed!
Door Marieke Croonenberghs